Døden

Eg gir dykk denne teksten i dag. Den måtte skrivast denne óg. Denne vesle teksten, seier faktisk veldig mykje om kva eg har stridd med opp i gjennom åra, og framleis strir med.

Som akkompagnement kan de jo høyre på denn:

Skjebnesymfonien

Døden

Døden bankar på ruta. Den vil berre minne han på, at døra står open. Det er berre å kome inn.

Heile livet, i alle fall store deler av det, har han vore livredd for Døden. Denne store, stygge, ukjente, mystiske og skremmande skikkelsen, som han føler vil sluke alt.

Kva er då vitsen, tenkjer han. Kvar dag tenkjer han dette. Det har sett seg i kroppen. Ja, Døden har teke grep, både fysisk og psykisk. Han har styringa over det meste.

Han er Døden. Døden er han.

Kva med livet då? Har det ikkje gitt han noko? Jau visst. Han har då både elska og vore elska. Ingen av delene har han kunne halde ut. Døden har lege på lur. Minna han på sin eksistens, eller kanskje heller sin mangel på eksistens.

Han er redd. Maktar ikkje leve. Maktar ikkje døy.

Han trekk føre gardinene. Du får berre vente, tenkjer han. Eg kjem ikkje i dag heller, ikkje av eigen vilje i allefall. Eg kjem aldri av eigen vilje.

Kven er han? Døden altså. Døden i han. Dei mørke understraumane som dreg han under, gong etter gong.

Han kavar seg opp att. Inn til land. Hiv etter pusten. Sveittar. Gret ein skvett. Vil jo ikkje ha det slik.

Kvar dag, må han kjempe seg fri.

Skage i Namdalen 12.mars 2015

Rune