Kvifor rota sjøvaste Henrik Ibsen inn i dette.
Jau, Ibsen er faktisk rekna for å vere den første til å nytte begrepet "Friluftsliv".
Det er første gangen brukt i diktet "På vidderne" frå 1859. Her kjem eit utdrag:
I den øde sæterstue
al min rige fangst jeg sanker;
der er krak og der er grue,
friluftsliv for mine tanker.
De finn heile diktet, med sine 68 vers her:
Henrik Ibsen - På vidderne
Sjølv har eg lese ein del i Hebreerbrevet i Det Nye Testamentet, og det har gitt seg utslag i dette diktet:
Kunne ein tru
lik Abraham
som var villig
til å ofre sin eigen son
lik Moses
som gikk gjennom
Rødehavet
Då var det nok
meir enn Jerikos murar
som ville falle. (Inspirert av Hebreerbrevt 11)
-----
Elles tenkte eg å gi dykk denne i dag - noko eg jobbar med innimellom mykje anna:
Mannen
Han ser ut, utover eit ukjent landskap.
Han har vore her lenge, men aldri sett. Det som fekk han hit, er
ikkje lenger. Han slit, også med det.
Han er redd. Redd for kva som kan skje,
men og redd for kva som ikkje kan skje. Angsten er ein følgjesvein.
Har alltid vore det. Han har liksom akseptert det. Han går i terapi,
men utbytte er heller magert. Kanskje han berre vil at det skal vere
slik?
Ingen kjenner han. Mange veit kven
han er. Det er få som snakkar til han. Han innbyr absolutt ikkje til
samtale. Kroppsspråket er tydeleg, og kan ikkje mistolkast.
Kvifor er han her? Har han ein plan med
livet sitt? Er det noko håp? Kva tenkjer han sjølv om desse
spørsmåla? Vi får høyre kva han seier.
Eg er her fordi eg vart råka. Råka av
ei kjærleikspil. Forgifta på eit vis. Eg vart hugteken. Ville i
starten ikkje tru det som skjedde. I tillegg vart eg råka av ei
anna pil – sjalusien. Dei fekk meg til tider ut av balanse. Men
det gjekk no på eit vis. Eller, gjorde det det? Det er frukta av
kjærleiken, som held meg her. Eg vil gjerne sjå den mogne. Det er
fint, men likevel tøft. Det er godt, men likevel vondt.
Eg freistar tenkje framover. Men fell
tilbake i mitt eige indre rot. Eg legg planar, riv dei ned. Eg går i
kvilelaus ring. Kjem ikkje av flekken. Prøver å overbevise meg
sjølv om at det går bra, men det gjer jo ikkje det.
Dessutan har eg konstant
tankebetennesle. Eg pratar alt for mykje, når eg først kjem inn på
folk. Folk klarer ikkje det. Det vert for mykje. Eg forstår dei, men
dei forstår ikkje meg.
Eg har heller ingen jobb. Drikk gjer
óg, alt for mykje i periodar. Eg skammar meg, nesten heile tida. Det
er alltid noko å skamme seg over. Noko eg ikkje maktar. Noko eg
kunne gjort betre. Noko eg ikkje skulle gjort. Det tappar meg. Men eg
er sjeldan tom. Eg er energisk. Eg held meg i form, både
intellektuelt og fysisk. Eg likar å lesa. JA, eg les mykje. Spesielt
romanar. Å symje held kroppen i form, i tillegg til alle turane i
skog og mark.
Eg har ingen kjæreste. Eg har prøvd.
Det går ikkje. Eg vert for intens.
Eg ser ikkje på meg sjølv som nokon
tapar. Eg ser berre ein som slit. Til tider slit han veldig. Eg trur
på betring, men veit noko må endrast. Eg må nok ta nokre store
avgjerande val. Akkurat no ser eg ikkje kva dette er, men, noko må
snart gjerast. Eller, må det det?
Og så, tenkjer eg mykje på døden.
Natt og dag.
Kvinna
Ho
sit i gyngestolen. Tårene trillar nedover dei bleike kinna. Guten
leikar på golvet. Han er i si eiga verd. Legoverda. Når gret ho
sist? Det er lenge sidan. Ho tørkar tårene. Tenkjer tilbake til
noko som var. Han var her i går, innom for å hente noko. Ho kjenner
ingen som er slik. Og, slik som han elskar guten. Det er fint, synes
ho. Nesten kvar dag, ser ho frukta av kjærleiken deira.
Kvifor
gjorde ho det? Han forsto det ikkje. Ikkje ho heller for såvidt. Det
vart liksom så mykje. Så mykje Han.
Ho
tenkjer på den nye partnaren. Ho undrar seg over at ho er saman med
han. Ho er vel eigentleg ikkje det. Han er snill, men ikkje slik.
Han kan ikkje elske. Ho har berre kjent ein som kan elske. Guten vil
på bading. Ho sender ein melding til han : «Kunne du ...». Han er
der etter 10 minutt. Dei dreg, med smil om munn, begge to. Det er
rart tenkjer ho. Dei smiler sjeldan, når dei ikkje er saman.
Eg
sat og venta på deg, den gongen. Hadde inga aning, kva som var i
vente. Du traff meg. Eg vart satt ut. Visste det måtte bli oss. JA,
det vart jo det. Du var intens. Eg klarte ikkje å ta i mot alt du
gav. Eg såg heller ikkje angsten din. Eg var blind. Eg vart mor til
ditt barn. Eg var gla. Trudde det skulle vare. Eg sto i mot stormane.
Lenge. Men innsåg etterkvart, at det kunne ikkje gå.
Du
forsto nok.. Vi glei frå kvarandre. Eg såg du hadde det vondt.
Likevel sto eg ikkje imot den andre. Eg veit du hatar han. Den
einaste du aldri kan tilgi. Meg har du tilgitt, eller har du det?
Eg
vil alltid vere gla i deg. Det er ingen som forsto kvifor vi skilde
lag.
Ikkje
vi heller, trur eg.
Mannen
Han sit på Gardermoen. Har site her i
fire timar no. Enno er det det fire timar til flyet til Stavanger
skal gå. Stavanger av alle plassar. Det er vesle julafta, og han
skal dit å feire jul. Feire saman med folk han ikkje kjenner. Det
vert enno ei annarleis jul. Dei siste åra har vore slik. Innerst
inne kjenner han ein ro, som er noko han sjeldan opplever. Livet har,
og er vel framleis eit jag. Eit jag etter noko han ikkje heilt klarer
å definere.
Folk i hopetal ruslar, går fort eller
spring forbi. Han sit på Peppes, og ser. Det fine med å sjå, er at
det heilt uforpliktande. Ja, i alle fall til nokon skulle finne det
for godt å sjå tilbake då.
Kva tenkjer folk på tru? Kvifor
tenkjer dei akkurat det? Og er tanken fri? Ein kan undrast på mangt
her ein sit på norges største knutepunkt tett oppunder Jul.
Zappa surrar på øyra. Han tenkjer på
Jesus. Jesus har vorte ein del av livet hans. Han har vore på leit
lenge, og det å lese i nyetestamentet om Jesus, har gjeve han mykje.
Før var han tvilande, eller heller totalt utan tru på dette som
skjedde for vel 2000 år sidan. No er han meir undrande, eller
kanskje skal han sei det som det er: Han trur! På kva? Vil sikkert
nokon spørje. Dei om det. Ein må ha noko å samle seg om her i
verda. Det er mange nok som samlar seg rundt ølglasa og alkoholen,
spesielt no i desse juletider. Han har kutta det ut – i alle fall
for ei tid. Heller møte Jesus i Bibelen, enn ein sviorebror på ei
brun kneipe. Likevel, fordømer han ingen. Kvart menneske er sin
eigen lukkes smed.
Han ser på alle andleta. Det er så
mange smilande auger. Det er augene, som er. Alt det andre er berre
der.
------
Til slutt, vil eg dele Johnny Winter si tolkinga av Dylan sin "Highway 61 reviseted", som omhandlar mellom anna Gud og Abraham sin konversasjon angåande Isak:
Johhny Winter - Highway 61 reviseted
Då ynskjer eg alle ein fin kveld!
Skage i Namdalen, 7.januar 2015
Rune
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar