Ei pinsehelg

Sit på toget no, etter ei svært fin pinsehelg i Hamar. Her har eg vitja gamle studievener. Tenk at det er 25 år sidan vi starta på Fagskolen på Gjøvik. Ja, tida går.

I går var eg i Hamar Domkirke, på 1.pinsedagsgudsteneste.

I dag var det ein halvtimes rask spasertur ut til Domkirkeruinane og Hamardomen. Pinsehøgtida er vel den minst feira kristne høgtida. Kanskje det er fordi det ikkje er noko mat knytt opp til den, sa ein eg prata med under kyrkjekaffien på Domkirketrappa i går. Ja, det kan nok så vere. Sjølv føler eg at eg har fått svar denne helga. Pinsen er vel den mest mystiske av våre høgtider, og den minst fattbare. I dag var eg vitne til ei fantastisk Gudsteneste, og ei av dei flottaste preikene eg har høyrt.

Vi har feira den heilage anden no denne helga. Kva er no det? Som presten så treffande sa: "Det er ikkje noko intellektuelt, og du kan ikkje sjå det. Det er rett og slett Guds kraft til oss mennesker". Vi har feira Kyrkja sin fødselsdag i helga. Hadde ikkje disiplane motteke den heilage ande, kva hadde vi då å byggje vår kristne tru på. Kven skulle ha forkynt den, og kven skulle ha teke i mot?. 

I pinsa, feirar vi

- Kyrkja sin fødselsdag

- Den heilage anden

- Kjærleiken mellom Gud og menneska, og kjærleiken mellom menneska.

Pinsefargen er raud - Kjærleikens farge.

Frans av Assisis bøn

Herre gjør meg til redskap for din fred!
La meg bringe kjærlighet der hatet rår.
La meg bringe forlatelse der urett er begått.
La meg skape enighet der uenighet rår.
La meg bringe tro der tviler rår.
La meg bringe sannhet der villfarelse rår.
La meg bringe lys der mørket ruger.
La meg bringe glede der sorg og tyngsel rår!

Å Mester!
La meg ikke søke så meget å bli trøstet som å trøste.
Ikke så meget å bli forstått som å forstå.
Ikke så meget å bli elsket som å elske!
For det er gjennom at man gir at man får.
Det er ved å glemme seg selv at man finner seg selv.
Det er ved å tilgi andre at man selv får tilgivelse!
Det er ved å dø at man oppstår til det evige liv!

Amen

Det er berre å seie Amen og Halleluja til denne bøna. 

Ein vil så gjerne vere der for andre, men det er så fort å sette seg sjølv i sentrum. Vi må bli betre på å leve i kjærleik til kvarandre vi mennesker. Vi må bli betre på å tilgi. Vi må ikkje la hevn og hat styre oss, det fører berre til enno meir hevn og hat. Vi må, sjølv om det lang i frå er lett, bli flinkare til å vende det andre kinnet til. Då først, då, kan vi leve i kjærligheit både til våre medmennesker og ikkje mins Gud. 

Eg føler meg rikare etter denne helga. Eg føler eg har forstått enno meir. Vi har feira den viktigaste høgtida no. Utan den heilage ande, hadde vi vel knapt kjent til noko av det andre.

Eg ynskjer dykk alle ein fin kveld vidare, med desse orda:

Frykt ikkje

alt er mulig

for den som trur

du veit vel

kven som har

fjerde nattevakt.

I eigne auger, vert ein aldri god nok.

Kva er det å vere god nok? Kan ein bli god nok? Er det noko å streve etter?

Dette er spørsmål som meir eller mindre bevist surrar rundt i menneskesinnet. I alle fall i meg. Aldri har eg følt meg god nok. Sjølv kor bra eigentleg ting har vore, så har eg alltid funne eit eller anna som kunne ha vore så mykje betre. Og dette "eit eller anna" har vore det eg har dømt meg sjølv utifrå. Difor har eg aldri vore god nok i eigne auger. Når ein i tillegg lever i ein kultur, der ein skal snakke bort skryt, ja nesten skamme seg over slikt, så vert det ikkje lett.

Eg er fullt klar over at ved å skrive dette, så driv eg med dyrking av min eigen elendigheit. Det er ikkje bra, men må kanskje gjerast innimellom. Ikkje minst for å opne eigne auger.

Vi må bli flinkare til å lære kvarandre å ta i mot ros, både for prestasjonar, utsjånad og andre kompliment.
Kan ein ikkje seie: "Åhh, tusen takk". I staden for "Nei, det var no ingenting".

Anders Jektvik - No som ailt e bra

Når du har mykje og gi, og ingen tek i mot, vert det tungt. Til slutt sluttar du å gi, og det slår tilbake på deg sjølv.

Og, så skal vi vere "Perfekte". Eg vegrar meg t.d. for å innleie noko forhold til nokon, då eg veit så altfor godt at du vert dømd etter dei feila du gjer, og ikkje etter dine gode sider.

Det verste er likevel det å vere utan jobb. Når ein ikkje klarer å levere ein søknad, for angsten over å bli avvist er for stor. Slik er det akkurat no, dessverre. Trur arbeidsevna er god, men det kjem nok ingen og bankar på døra.

Det er nokre stader eg finn meg til rette. Der får eg kome som eg er. Eller kanskje eg gir meg sjølv lov til å kome som eg er.
Kyrkja, gjev meg ro. Ingan annan plass vert det formidla så mykje kjærleik. Sjølvsagt er mange ueinige i dette, og det får så vere. Eg vert takknemeleg og fylt av glede ved å delta i gudstjenesta. Eg takkar ja til nattverden og tek i mot den utan skam.
I tillegg har eg desse to kora då. Sang og musikk held meg opp.

Det som held meg nede, får eg berre la vere å nemne.

Ha ein fin kveld!

Rune